پرتلج ، چادر دیواره
Portaledge یک چادرآویخته پیشرفته است که برای سنگنوردانی که لازم است چندین شبانه روز بر روی یک دیواره بزرگ فعالیت داشته باشند طراحی شده ، پرتلج یکپارچه ، سکوئی است پارچه ای که با چارچوب فلزی احاطه شده و از نقطه ای آویخته می شود و دارای تسمه های آویخته قابل تنظیم است ، پوشش جداگانه ای به نام بادگیر نیز کل سیستم را در شرایط جوی نامساعد می پوشاند. اولین پرتلجی که در یوسمیت مورد استفاده قرار گرفت ، تختی تاشدنی بود که از اردوگاه دره یوسمیت به سرقت رفته بود و ظاهرا" از چارچوب فلزی ساده ای برای استفاده ساکنین کمپ تشکیل شده بود. این تختهای تاشوی سنگین در صعودهای چند روزه در مسیرهائی که از گرانیت یکپارچه نظیر دیواره ال کپیتان تشکیل شده بود مورد استفاده قرار می گرفت و گاهی به پائین پرت می شد تا برای استفاده های بعدی به کارگرفته شود.
مایک گراهام فردی است که اولین مدل پرتلج تاشو را بصورت خرده فروشی تحت نام کمپانی خود "محصولات گرامیسی" در ونتورا کالیفرنیا تولید کرد. پرتلجهای کمپانی او در اوایل دهه سال 1980 انقلاب بزرگی را در فراهم آوردن امکانات رفاهی برای دیواره نوردان درفعالیتهای طولانی مدت بر روی دیواره ارائه داد. چند تولید کننده دیگر نیز این نوع چادر را در همان دوره تولید کردند اما به دلیل عدم استقبال بازار تولیدات آنها متوقف شد ، در سال 1985 کارخانه A5 Adventures تحت سرپرستی جان میدن دورف مهندس مکانیک فارغ التحصیل دانشگاه استنفورد تأسیس یافت که او طراح اصلی و موسس این کارخانه بود . پرتلجهای A5 ساخت این کارخانه از پارچه های بسیار مقاوم ضد آب با ساختاری پایدار و مهندسی قوی ساخته شده بود. این پرتلجها اولین نوع در شرایط آب و هوائی شدید در ارتفاعاتی نظیر هیمالیا بودند و کوهنوردان با آن قادر به گسترش دید خود در مواجه با بزرگترین صخره های جهان بودند.
منبع:http://mountainflower.blogfa.com
نکا ت مهم چادر زنی در کوه
 |
1- حد اقل یک ساعت قبل از تاریک شدن هوا به محل چادر زنی برسید 2- قبل از پیاده کردن وسایل بلا فاصله محیط انتخابی را از هر نظر بر رسی کنید 3- زمین صاف و بدون پوشش گیاهی باشد 4- امکان ریزش کوه خصوصا در موقع بارندگی نباشد 5- مسیر سیلاب و باد گیر نباشد 6- حد اقل 20 متر از چشمه یا جوی آب فاصله داشته باشد 7- پس از صرف شام تمام وسایل را در داخل چادر قرار دهید 8- پس مانده غذا را در داخل کیسه ریخته و ببندید دور از چادر زیر سنگی قرار دهید 9- آتش را دور از چادر روشن کنید و در موقع خوابیدن آن را بطور کامل خاموش نمائید 10- در چادر را کاملا ببندید تا حشرات موذی وارد چادر نشود 11- کفش ها را در کیسه قرار داده داخل چادر بگذارید 12- در صورت بارندگی دور تا دور لبه آبریز چادر کانالی به عمق 10 سانت حفر نمائید 13- اگر در کنار دریا و یا رود خانه چادر میزنید چند ین متر بالا تر بزنید تا شب هنگام از بالا آمدن آب محفوظ بمانید |
کنترل تمرین از طریق اندازه گیری ضربان قلب
کنترل تمرین از طریق اندازه گیری ضربان قلب
انجمن پزشکی کوهستان ایران: یک مربی همواره باید برنامه های تمرینی خود را از نظر اجرا تحت کنترل داشته باشد ، تا بتواند یک ارزیابی صحیح از برنامه های داده شده به عمل آورد و چنانچه لازم باشد اصلاحات مورد نیاز را در برنامه تمرینی خود به عمل آورد.
یکی از این روش ها اندازه گیری اسید لاکتیک خون ورزشکار است زیرا میدانیم در فعالیت های مختلف با شدت های گوناگون ، مقدار تجمع اسید لاکتیک در بدن متفاوت می باشد. اما چگونه یک مربی می تواند در وسط تمرین اسید لاکتیک را اندازه گیری کند ؟ پس راه آسانتری را باید جستجو نمود.
ساده ترین راه، اندازه گیری ضربان قلب ورزشکار است ، یعنی با اندازه گیری ضربان قلب ورزشکار با پارامتر های از پیش تعیین شده مثل سن و ضربان قلب ورزشکار در حالت سکون می توان به این هدف رسید. وقتی مربی به ورزشکاری دستور گرم کردن (warm up ) می دهد باید ضربان قلب وی برابر فرمول زیر محاسبه کند و ضربان قلب که به این محدوده رسید نشان می دهد که بدن گرم شده است و آماده تمرین می باشد.
ضربان قلب کاری = ضربان قلب ورزشکار در حالت سکون – ماکزیمم ضربان قلب ورزشکار
ضربان قلب در حالت گرم کردن= ضربان قلب در حالت سکون + (۴/۰×ضربان قلب کاری)
ماکزیمم ضربان مجاز قلب ۱۹۰=۳۰-۲۲۰
ضربان قلب کاری ۱۲۰=۷۰-۱۹۰
ضربان قلب مجاز برای گرم کردن ۱۱۸=۷۰+۴۸ ۷۰+(۴/×۱۲۰)
ضربان قلب در حالت سکون + (۶/۰×ضربان قلب کاری)
و اگر ورزشکار در آستانه غیر هوازی کار می کند یعنی بین مرز هوازی و غیر هوازی کار وتمرین می نماید ضربان قلب وی به شرح زیر محاسبه میگردد:
ضربان قلب در حالت سکون + ۷/۰ ×ضربان قلب کاری
محدوده ضربان قلب وی در حالت آستانه غیر هوازی به شرح زیر می باشد:
ماکزیمم ضربان قلب ۱۹۰=۳۰-۲۲۰
ضربان قلب کاری ۱۳۰=۶۰-۱۹۰
۱۵۱=۶۰+۹۱=۶۰+(۷/۰×۱۳۰)
اما محاسبه ضربان قلب همان ورزشکار ۳۰ ساله که ضربان قلب وی در حالت آرامش و سکون ۶۰ است در زمانیکه در آستانه اسید لاکتیک یعنی غیر هوازی کار می کند به شرح زیر است.
ضربان قلب ورزشکار در حالت سکون +۹/۰×ضربان قلب کاری
ضربان قلب کاری ۱۳۰ =۶۰-۱۹۰ àماکزیمم ضربان قلب ۱۹۰ =۳۰-۲۲۰
۱۷۷ =(۶۰+۱۱۷) =۶۰+(۹/۰×۱۳۰)
پس با توجه به ویژگی هر ورزشکار می توان از روی ضربان قلب وی مشخص نمود.
مدیریت تمرین‌های سنگنوردی:
مدیریت تمرین‌های سنگنوردی:
انجمن پزشکی کوهستان ایران:
تعیین هدف:
دست کنید لای آرزوهاتون و هدف خودتونو بکشید بیرون. هدفتون رو که مشخص کردید، روی کاغذ بنویسید و بگذارید جایی که همیشه به آن دسترسی دارید و حداقل روزی یک بار چشمتان به آن بیافتد. داخل ساک ورزشی، توی در کوله پشتی، لای کتاب درسی، روی دسک تاپ کامپیوتر و ... نوشته یا علامتی بگذارید که شما رو به یاد هدفتون بندازه (خودم یک طنابچه دور مچ دست چپم میبندم که منو یاد برنامه سال بعدم میندازه).
چیزهایی که ورزشکار به آن احتیاج داره وقت، پول و اراده است، با نبود هرکدام از اینها او به هدف نخواهد رسید. در بذل این سه مورد برای نیل به هدفتون خساست به خرج ندین.
اگر احساس می‌کنید که نمی‌تونید هدف‌های ساده‌تر و ایمن‌تری انتخاب کنید که پشتکار زیادی نمی‌خواهد. هدف بزرگ امکانات و توانایی می‌خواهد اگر ندارید بهتر است آلوده آن نشوید (این پاراگراف یعنی از فحش بدتر).
برنامه ریزی
فکر می‌کنم این جمله رو یکی از ژنرال‌های انگلیسی گفته باشد: "من همیشه قبل از جنگ برنامه‌ریزی دقیقی می‌کنم هر چند که در زمان حمله شاید آن نقشه و برنامه‌ریزی به درد نمی‌خورد ولی خوب بدون نقشه هم که نمی‌شود رفت به جنگ".
برنامه‌ریزی مهم‌ترین قسمت دستیابی به هدف است، حتی اگر برنامه‌ریزی در اجرا با مشکل مواجه شود. در برنامه‌های ما برنامه‌ریزی اولیه با جمع آوری اطلاعات قبلی همراه است.
برای رسیدن به هدف باید شناخت کافی نسبت به آن بدست آورد و برنامه داشت. برنامه دقیق برای بدست آوردن مهارت لازم، برنامه بدن‌سازی، روزهای تمرین، روش تمرین، برنامه غذایی و سیکل‌های تمرینی و ... عوامل زیادی لازمند تا معادله ما به جواب صحیح برسه.
ورزشکاری که قصد پیشرفت داره فرصت تجربه بسیاری از اشتباهات از او سلب میشه و باید بسیار شمرده و حساب شده گام برداره و اشتباهات خود را به حداقل برسونه. برای این کار باید برنامه‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت برای خودش تنظیم کنه. در رشته ما برنامه‌ریزی‌های فصلی و سالیانه را میشه مثالی از برنامه‌های کوتاه و بلندمدت بشمار آورد.
مطالعه و یادداشت برداری
به شما که اهل مطالعه و تحقیق هستید، پیشرفت سریعتر و بهتری دارید. خواندن تجربه دیگران و گزارش‌نویسی برای انتقال تجارب خود به دیگران و عدم تکرار اشتباهات کار ایده آلی‌ست.
استراحت فعال
استراحت دادن به عضلات و ماهیچه‌ها باعث دور شدن از آسیب‌دیدگی است. غذا رساندن به عضله در زیر فشار کاری و استرس علاوه بر آسیب‌دیدگی باعث حجیم شدن هم میشود که در رشته ما زیاد مفید نیست. همیشه باید بعد از یک سیکل تمرینی سنگین به انگشتان، مفاصل و عضلات خودتون استراحت کافی بدید. در دوره استراحت فعالیت خودتون رو با نرمش‌های ساده، ایروبیک و نرمش‌های کششی ادامه بدین.
توجه به تغییرات
به تغییرات بدنی و تکنیکی خودتون توجه کنید. تغییرات در اندام‌ها و شکل عضلات‌تون. تغییرات در مهارت فنی و صعود. این باعث اعتماد به نفس شما میشه.
زنگ تفریح داشته باشید
یکی از عاداتی که ممکنه سراغ حرفه‌ای‌ترها بیاد نداشتن زنگ تفریحه. صبح تا شب به فکر تمرین و برنامه خودشون هستند و این یعنی استرس، استرس و استرس. یک هفته هم استراحت کنید. بروید مهمانی و ... با فکر آزاد از برنامه.
ده قانون برای جلوگیری از بروز آسیب دیدگی های جسمی رایج در ورزش س
ده قانون برای جلوگیری از بروز آسیب دیدگی های جسمی رایج در ورزش سنگنوردی:
انجمن پزشکی کوهستان ایران: آسیبهای رایج در ورزش سنگنوردی خاص این ورزش است. حتی بعد از جدا شدن فدراسیون جهانی صعودهای ورزشی(سنگنوردی) کمیسیون پزشکی این ورزش جدا از کمیسیون پزشکی اتحادیه جهانی کوهنوردی تاسیس گردید تا آسیبهای شایع این ورزش بطور تخصصی تر بررسی و معرفی گردد. در اینجا اطلاعات کاربردی در زمینه پیشگیری از صدمات جسمی این ورزش پیشنهاد شده است که امیدواریم مورد توجه و رعایت سنگنوردان خوب کشورمان قرار گیرد:
1) به طور مرتب نوع سنگنوردی تان را تغییر دهید. تغییر نوع و شدت فشار سنگنوردی ،یک راه بسیار کارآمد برای کاهش احتمال آسیب دیدگی است. مثلا تغییر نوع سنگنوردی در آخر هفته های متوالی از سنگنوردی اسپورت به صعود مسیرهای کلاسیک ، طبیعتا موجب تغییر نوع فشار وارد شده به بدن می شود. هم چنین ، تغییر مرتب تمرکز روی سنگنوردی و فعالیت های تمرینی طی هفته ، مثلا جایگزین کردن صعود مسیرهای بولدر ،صعود با طناب و تمرینات آمادگی عمومی با هم،مانع از اعمال فشار به صورت یکنواخت می شود.
٣) در موقعیت های پرفشار اول پس از بروز آسیب ، از روش بستن چسب دور انگشتان استفاده کنید. بستن چسب دور بست های حلقوی تاندون انگشتان،به کاهش نیروی وارد شده به تاندون ها کمک می کند و می تواند مانع بروز آسیب دیدگی شود. اما این چسب ها،چیزهایی نیستند که شما هر روز و در هر نوع صعود،از آن ها استفاده کنید. قرار گرفتن تاندون انگشتان و بست های حلقوی در معرض فشار تدریجی فزاینده،موجب قوی تر شدن آن ها و افزایش کارایی شان هنگام قرار گرفتن در معرض فشار بیش تر در آینده خواهد شد. استفاده از چسب های حمایتی در همه مواقع در دراز مدت بر قدرت انگشتان و تاندون ها اثر منفی خواهد داشت.
۴) در انجام حرکات خطرناک،احتیاط کنید. یک نکته مهم برای پیشرفت،شناخت و کنترل حرکت،به ویژه حرکات ذاتا خطرناک است. هنگام رسیدن به یک حرکت خطرناک و هنگامی که احساس می کنید انجام یک حرکت به احتمال زیاد آسیب به همراه دارد،دو راه در پیش رو دارید. یکی این که از انجام حرکت صرف نظر کنید یا با احتیاط و به سریع ترین شکل ممکن از آن عبور کنید. واضح است که در چنین موقعیت هایی به تجربه نیاز دارید تا حس تشخیص موقعیت را در خودتان تقویت کنید، اما می توانید این مهارت را با شناخت بدن تان و نیز شناخت احساستان روی انواع مختلف گیره ها به دست بیاورید.
۵) تا رسیدن به اوج خستگی، سنگنوردی نکنید. برای ما هیچ چیز لذت بخش تر از این نیست که،گاه یک روز سنگنوردی را تا گرگ و میش غروب به صورت تفریحی کش بدهیم. با این حال تمرین طولانی مدت به طور مرتب،به آسیب دیدگی منجر خواهد شد.
آگاهی از این که کی، وقت متوقف کردن تمرین است، یک مهارت ظریف در سنگنوردی است که شما نمی توانید آن را از کتاب یا نوارهای آموزشی یاد بگیرید،بلکه تنها تجربه و تمرین در این مورد به شما کمک می کند. بهتر است اشتباه شما، زود خاتمه دادن به تمرین باشد تا ادامه دادن تمرین،آن قدر که احساس کنید دچار آسیب دیدگی انگشتانتان شده اید.
۶) بیش از ۴ روز درهفته، تمرین یا سنگنوردی نکنید. در بسیاری از موارد،سنگنوردی یا تمرین،بیش از ۴ روز در هفته،اثر معکوس دارد. اگر شما چهار روز درهفته،در سالن یا طبیعت یا هر دوی‌آنها،سنگنوردی می کنید، در سه روز باقی مانده هفته نباید تمرینات خاص این ورزش را انجام دهید. حتی در صورت اختصاص سه روز استراحت در هفته،بدن شما به زحمت می تواند آسیب های جزیی وارد شده به ماهیچه ها وتاندون ها،طی روزهای سنگنوردی را،ترمیم کند. به همین دلیل ، روش عاقلانه تر این است که یک چرخه تمرینی در نظر بگیرید که در آن،هر چند هفته یکبار، یک هفته استراحت منظور شده باشد. این مدت، زمان ارزشمندی برای بدن برای جبران انرژی است.
٧) همیشه فرآیند گرم کردن و سرد کردن را انجام دهید. هر ورزشکار با تجربه ای به اهمیت گم کردن و سرکردن درست واقف است. متاسفانه سنگنوردانی را دیده ایم که بدون انجام هیچ گونه فعالیت مناسب گرم کردن، کشش یا صعود چند مسیر آسان، سنگنوردی را شروع میکنند.
همه آن چه که برای گرم کردن خوب مورد نیاز است،کمی عرق کردن ناشی از دویدن آهسته،راه یپمایی، یا دوچرخه سواری به مدت ۵ تا ١۵ دقیقه است. بعد از آن چند تمرین کششی سبک. سنگنوردی را با صعود چند مسیر ساده بولدر آغاز کنید.
هم چنین یک سرد کردن مختصر، که موجب شل شدن ماهیچه های منقبض و تسریع فرآیند بازیافت انرژی میشود،مفید است.
٨) تعادل ماهیچه ها را با انجام تمرینات ویژه گروه ماهیچه های آنتاگونیست حفظ کنید. پرورش ماهیچه های آنتاگونیست، یکی از مغفول مانده ترین بخش های تمرین برای سنگنوردی است. عدم توازن قدرت ماهیچه ها در ساعد،شانه و کمر،از اصلی ترین عوامل بروز آسیب دیدگی ها است. اگر شما در مورد سنگنوردی و اجتناب از آسیب دیدگی جدی هستید،باید حتما تمرینات مربوط به پرورش ماهیچه های آنتاگونیست را دو بار در هفته انجام دهید.
٩) برنامه تمرین تان را به صورت دوره ای تغییر دهید. بسیاری از کارشناسان امور ورزشی،دوره ای کردن تمرین را به عنوان یک روش استاندارد برای طراحی یک برنامه تمرین قدرتی موثر و بهینه،توصیه میکنند.
در ورزش پرتنش،مانند سنگنوردی،مهم ترین جنبه دوره ای کردن تمرین،در نظر گرفتن فاز های استراحت دوره ای و در نظر گرفتن زمانی برای کنار گذاشتن کلیه فعالیت های تمرینی است.
١٠) به تغذیه و استراحت کافی،بیش ترین اولویت را بدهید. به نظر می رسد که تغذیه و استراحت کافی یک نقش آشکار در عملکرد هر ورزشکار جدی دارد. طی سال های اخیر آگاهی افراد در این زمینه ها افزایش یافته است. شکی نیست که عملکرد سنگنوردان آگاه تر و سنگنوردانی که با یک برنامه دقیق، تمرین می کنند،بیش تر به سطح نهایی توانایی شان نزدیک است و در عین حال کم تر با آسیب دیدگی مواجه می شوند.
منبع:http://www.iranmountainmedicine.blogfa.com/
ماساژ ورزشی برای سنگنوردان:
راهکار های سنگنوردی در زمستان جهت داشتن صعودی ایمن تر(بخش اول):
راهکار های سنگنوردی در زمستان جهت داشتن صعودی ایمن تر(بخش اول):
کلنگی که می توان با آن از شکافهای یخ زده صعود کرد و یا طناب و چند ابزار حمایت میانی در بسیار از موارد نه تنها گره گشا بلکه می توانند از بروز حادثه جلو گیری کنند. فرضا به مسیری بر خورد کرده اید که تکه سنگی صاف راه شما را سد نموده در این حالت روش تصویر سمت چپ می تواند چاره ساز باشد. به جای رکاب تسمه ای این شکل می توان از تسمه گره زده نیز استفاده نمود.
مسیر مستقیم همواره بهترین راه نیست
هنگام صعود سر طناب بر روی مسیر هایی که احتیاج به ابزار گذاری دارد وشما ناگزیر از حمل ابزار حمایت میانی متنوعی هستید. چگونگی تقسیم و حمل صحیح آنها می تواند به بهتر شدن صعود شما کمک نماید.
بدترین راه ممکن برای حمل یک دسته 12 تایی NUT (کیل ) تقسیم و آویزان نمودن آنها به دو کارابین است . این کار باعث اتلاف انرژی و بروز مشکلات زیاد برای پیدا کردن نمودن وسیله با سایز مناسب می شود. سعی کنید ابزار خود را به 4 دسته تقسیم کنید و آنها را در سری های ریز و کوچک و متوسط و بزرگ دسته بندی کنید. عادت کنید هر دو دسته را به یک سمت صندلی صعود خود ( یا حمایل ) متصل نمائید.
این کار باعث می شود بدون نگاه کردن به ابزار بدانید سری مناسب در کدام سمت بدن شما می باشد. علامت گذاری ابزار با رنگ – استفاده از کیل های رنگی و یا مشخص نمودن هر سایز با نوار چسب رنگی می تواند به شما در سریعتر پیدا نمودن آن کمک نماید.
در پاسخ باید گفت که جواب قطعی نمی توان به این سوال داد ، برخی یک جین کارابین پیچ دارند و برخی تنها یک یا دو عدد.
کارابین های پیچ بیشترین میزان ایمنی را نسبت به کارابین های ساده دارند همچنین قویتر و بزرگترند. دقت داشته باشید که این ویژگی ها در بالا کشی ها و یا استفاده از گره های بزرگ در روی طناب بسیار اهمیت دارد. اما عیب این کارابین ها این است که سنگین هستند و در برخی از شرایط مانند صعود های زمستانی یخ می زنند.
ایرادی که برخی از آدم های سخت گیر می گیرند این است که کار کردن با این کارابین ها در شرایط ایمنی بالا سخت است مانند سیستم های بالاکشی و بهتر است از کارابین ساده و یا دو کارابین با جهت مخالف استفاده شود.
در پاسخ باید گفت هنگامی که شرایط ثابت است و حرکتی نداریم این کار خوب است اما در شرایطی که حرکت داریم و یا به آن آویزان هستیم احتمال حادثه در این کارابین ها کمتر است (البته چنانچه دهانه ی کارابین را کامل نبندید تضمینی وجود ندارد!!!). استفاده از دوکارابین با جهت مخالف هم انتخاب خوبی است برای زمانی که پیچ کارابین یخ بزند و یا آنکه استفاده از کارابین پیچ با دستکش سخت باشد.
با توجه به وزن ، من تلاش می کنم تا حداقل تعداد کارابین های پیچ ممکن را داشته باشم و معمولا دو کارابین بسیار قوی HMS با خود حمل می کنم به علاوه یک کارابین کوچک D شکل. کارابین های HMS در مقایسه با کارابین های D زیاد قوی نیستند پس بهتر است یک کارابین D شکل برای حداکثر نیرو داشته باشید. از طرف دیگر اندازه ی آنها است که فضای زیادی را برای زدن گره های بزرگ می دهد. با این دو کارابین من احساس می کنم که به حداکثر ایمنی می رسم و هنگامی که به ایمنی بیشتری نیاز دارم از دو کارابین با جهت مخالف استفاده می کنم.
منبع:http://www.iranmountainmedicine.blogfa.com/
در شرایط سخت انسان تا چه حد توانایی دارد:
اگر دمای درونی بدن دو درجه سانتیگراد پایین تر بیاید، سرمازدگی به سراغ آدم می آید؛ سطح هشیاری کاهش می یابد و ضربان قلب ضعیف می شود تا وقتی دمای درون بدن به ۲۴ درجه سانتیگراد برسد که قلب از کار می افتد و انسان می میرد. البته رکورد تحمل سرما مربوط به خانمی به نام آنا بگنهام است که ۸۰ دقیقه در مخلوطی از آب و یخ گیرکرده بود و دمای بدنش تا ۱۳٫۷ درجه سانتیگراد افت کرده بود. اما شانس با او همراه بود که به رغم آنکه تنفس و ضربان قلبش در این دمای بسیار پایین قطع شده بود، اما مغز او هم به حداقل فعالیت رسیده بود و از آنجا که به اکسیژن زیادی نیاز نداشت، توانست دوام بیاورد و زنده بماند.
هر چه از سطح زمین ارتفاع می گیریم، فشار هوا هم کمتر می شود و کار اکسیژن رسانی سیستم تنفس هم سختتر. نسبت به سطح مغز انسان اکسیژن درون بدن بسیار حساس است، بنابراین با کاهش فشار هوا، سردرد و سرگیجه هم شروع می شود. با حضور طولانی در ارتفاع بالای پنج هزار متر، بافت ماهیچه ای رو به زوال می رود و احتمال جمع شدن مایعات درون شش ها و مغزها افزایش می یابد که می تواند کشنده باشد. در ارتفاع بالاتر از ۷۵۰۰ متر، افت اکسیژن آن قدر شدید است که فرد هشیاری خود را از دست می دهد و حتی ممکن است منجر به مرگ شود.
به همین دلیل است که کوهنوردان برای صعود به ارتفاع های بالاتر، خود را برای مقابله با فشار پایین آماده می کنند و بیشتر از کپسول اکسیژن استفاده می کنند. اما افراد بسیار کمی هستند که توانسته اند بدون استفاده از کپسول اکسیژن به قله اورست صعود کنند. ارتفاع اورست ۸۸۴۸ متر است و بابو چیری، با ۲۱ ساعت ماندن در قله اورست، آ ن هم بدون کپسول اکسیژن در این مورد رکورددار است. به نظر می رسد حد نهایی صعود بدون کپسول اکسیژن ارتفاع ۹هزار متری بالای سطح دریا باشد.
بدون آب و غذا هم می شود زنده ماند؟
خیلی ها فکر می کنند اگر مصرف روزانه آب و غذا قطع شود، آدم تا جاییکه ذخیره چربی، کربوهیدرات و پروتئین داشته باشد، می تواند به زندگی ادامه دهد؛ اما این درست نیست! چون برای مصرف چربی نیاز به ویتامین هست و این ویتامین جز از راه غذا به بدن نمی رسد! بنابراین یک آدم چاق فقط برای یکی دو هفته می تواند زنده بماند و بعد در حالیکه هنوز چاق است، می میرد!
تنها چند روز آب نیاشامیدن هم کافی است تا فرد بمیرد! اما اگر فقط آب و ویتامین به بدن برسد و هیچ غذای دیگری خورده نشود، می توان تا یک سال هم زنده ماند. در روزگاران قدیم از همین روش برای رژیم غذایی استفاده می شد که البته به دلیل عوارض جانبی متعدد، این روش منسوخ شد.
تا چه مدت می شود نخوابید؟
بدن انسان نیازهای فراوانی دارد که عدم تامین آنها به مرگ منجر میشود. یکی از آنها خوابیدن است که برای زنده ماندن ضروری است، اما آیا می‌دانستید بی‌خوابی زودتر از بی‌غذایی باعث مرگ انسان میشود!؟ فکر می‌کنید رکورددار بیدار ماندن چه کسی است و برای چه مدت بیدار مانده است؟
چنان که نیوساینتیست منتشر کرده، رندی گاردنر، پسر ۱۷ ساله اهل سن دیه‌گو، در روز ۲۸ دسامبر ۱۹۶۳ ساعت ۶ صبح از خواب بیدار شده و تا صبح روز ۸ ژانویه ۱۹۶۴ نخوابیده است، یعنی ۱۱ روز کامل بیداری!
۲۶۴ ساعت بیداری گاردنر هنوز هم رکورد علمی نخوابیدن حساب میشود که رکورد ۲۶۰ ساعتی قبل از خود را شکست. گزارش بیداری گاردنر را پژوهشگری به نام ویلیام دمنت از دانشگاه استنفورد نوشته است. جالب است بدانید که این پژوهشگر سه روز آخر را پا به پای گاردنر بیدار ماند.
اما در این مدت برای گاردنر چه اتفاقی افتاد؟ او نوسانات خلقی را تجربه می‌کرد، در حافظه و توجه مشکل داشت، هماهنگی عملکردی نداشت، گفتارش با خطا همراه بود و حتی دچار توهم شده بود. او بعد از ۱۱ روز بیداری، ۱۴ ساعت خوابید.
بر اساس گزارش دمنت، گاردنر هیچ دارویی مصرف نکرده بوده است، اما افرادی اطرافش بوده‌اند که او را بیدار نگه می‌داشتند.در غیر این صورت، بعد از ۳۶ ساعت نخوابیدن، بیداری سخت میشود و بعد از ۴۸ ساعت تقریبا دیگر نمی‌توانید بیدار ماند.
باید بدانید حتی در این شرایط هم، احتمال زیادی دارد که برای چند ثانیه، بدون این که متوجه شده باشید یا حتی چشم‌هایتان را بسته باشید، خوابیده باشید. به این پدیده میکروخواب می‌گویند.
کسی نمی‌داند که گاردنر چه قدر میکروخواب داشته است. اما مشخص است که بی‌خوابی می‌تواند منجر به مرگ شود. موش‌هایی که بیدار نگه داشته شدند، بعد از ۲ هفته مردند، در حالی که موش‌هایی که گرسنه نگه داشته شدند، بیشتر از این زنده ماندند!
هیچ سندی مبنی بر بیدار نگه داشتن انسان تا مرگ وجود ندارد. اما نوعی اختلال بی‌خوابی به نام بی‌خوابی خانوادگی مرگ‌آور وجود دارد که در آن بیماران توانایی خود برای خوابیدن را از دست می‌دهند. این بیماران تا ۳ ماه بیشتر زنده نمی‌مانند.