بدترین فاجعه کوهنوردی ایران درزمستان سال1353
بدترین فاجعه کوهنوردی ایران درزمستان سال1353
انجمن پزشکی کوهستان ایران: حادثه دلخراش 13 دی 1353 قلّه توچال و........ بزرگترین فاجعه کوهنوردی سالهای قبل از انقلاب می باشد که موجب کشته شدن تعداد زیادی از کوهنوردان در ارتفاعات توچال و دماوند و غار یخ مراد...بشرح زیر گردید.
1- در اواخر آذر ماه سال 1353 سه یا چهار نفر از کوهنوردان دانشکده فنی تهران قلّه دماوند را از مسیر ناندن صعود نموده و در برگشت از قلّه از طرف تخت فریدون یکی از این کوهنوردان داخل یکی از یخچالهای شمال دماوند سقوط و در دم کشته می شود و دوستان او که امکان حمل جسد او را نداشتند به تهران مراجعه و علیرغم اینکه تعداد زیادی از دانشجویان کوهنورد برای انتقال جسد به تخت فریدون رفته و فعالیت زیادی را شروع نمودند بعلت بارش برف زیاد و پوشاندن روی جسد موفق به پیدا کردن و انتقال آن نمی شوند. و در اوایل مرداد سال 1354 جسد مذکور را پیدا کرده و انتقال دادند.
توضیح اینکه ساخت جان پناه تخت فریدون در ارتباط با پیشنهاد ساخت آن بیاد کوهنورد مذکور (احتمالا بنام فرشاد) در سالهای بعد و فقط به جهت دانشجویان کوهنورد دانشگاه تهران و بدون اطلاع فدراسیون کوهنوردی وقت ساخته شد که همچنان پایدار و قابل استفاده می باشد.
2- د رروز جمعه 13 دی ماه سال 1353 عده زیادی کوهنورد قلّه توچال را در یک هوای خراب صعود می نمایند و بعلت سرمای شدید و باد و بوران در داخل جان پناه منتظر بهتر شدن هوا می شوند و چون هوا هر لحظه بدتر می شود تصمیم به مراجعت به هر صورت گرفته و متأسفانه بعلت باد و بوران و نداشتن دید مسیر را گم کرده و بعد از مدتها دست و پنجه نرم کردن با هوای خراب نزدیک غروب تعدادی از آنها به حدود گردنه پیاز چال رسیده و در حالیکه همه خسته و از پا افتاده بودند و 9 نفر از آنها هر طوری که روی زمین نشسته بودند بهمان شکل منجمد می شوند. یکی از کوهنوردان که تجربه و قدرت بیشتری داشت به نام ناصرملک محمدی کوهنوردفداکارگروه کا وه بیشترین تلاش را برای نجات آنها می کند و حتی از پوشاک خود به آنها می دهد ولیکن موفق به نجات انها نمی شود و اگر خودش می خواست می دانست خود را نجات داده و به گریزد ولیکن بانهایت فداکاری و جوانمردی و انسانیت و بزرگواری در کنار آنها می ماند و جان خودش را هم از دست می دهد که تاریخ کوهنوردی ایران حرکت او را فراموش نمی کند.
چند نفر دیگر هم که امکانات بهتری داشتند چادر زده و شب را در چادر گذرانیدند ، و زنده مانده و صبح روز بعد موفق به مراجعت شده و خبرها را به کوهنوردان می رسانند.
برای حمل اجساد دانشجویان کوهنورد زیادی به شیر پلا و پیاز جان حرکت نموده و موفق به حمل اجساد به شیر پلا و انتقال آنها با هلیکوپتر به شهر می شوند و مرحوم ناصرگارسجی در هدایت و راهنمائی هلیکوپتر ها نقش فعالی داشت.
یکی از اجساد کوهنوردان در زیر یک تخته سنگ بزرگ و در یک مسیر بهمنی قرار داشت و برای حمل آن جنازه روز بعد در ساعت چهار صبح که هوا سرد بود و امکان ریزش بهمن کمتر اقدام و این جنازه هم حدود ساعت 10 صبح به شیر پلا رسید و به علت نیامدن هلیکوپتر و گرمای هوا در آن روز و صدای شکستن بهمن های زیادی د رمنطقه این جنازه بر روی نردبان بسته شده و با استفاده از طناب و وسائل فنی و همت و همکاری و هماهنگی کوهنوردان دانشجو از مسیر آبشار دوقلو پائین آورده و تحویل خانواده اش گردید.
یک جنازه دیگر هم در زیر یال پیاز چال در اردیبهشت ماه سال بعد توسط کوهنوردان دانشجو پیدا شده و به تهران حمل و تحویل خانواده اش گردید.
3- سومین حادثه دلخراش در همین ایام سقوط بهمن در زیر غار یخ مراده بود و کوهنوردان کانون کوهنوردی تهران پس از بازدید از غار د رمراجعت از غار و سرازیر شدن از دامنه زیر غار یخ مراد به علت شکستن بهمن و ریزش بهمن و مدفون شدن چهار نفر از کوهنوردان بنامهای احمد گلابی ، فاطمه میریان جعفرفولادی و.محمدرضافرشادمهر گردید. متأسفانه به علت تاریکی شب و خستگی و .... کوهنوردان زنده مانده موفق به انجام جستجو برای پیدا کردن کوهنوردان مدفون شده نگردیده و در حالیکه در محل کم عمق بهمن بودند و امکان نجات آنها وجود داشت.
به هر جهت زمستان بسیار غم انگیزی برای کوهنوردان بود من خود شاهد و در جریان بیشتر موارد فوق بودم با شخصیت بسیار خوب تعدادی از جان باختگان حوادث فوق و شهامت و فداکاری آنها آشنا بودم و همچنین همت و تلاش کوهنوردان برای پیدا کردن و حمل و انتقال اجساد از کوه را نمی توانم فراموش بکنم . یادشان گرامی باد. امیدوارم کمتر شاهد این وقایع دردناک باشیم.
منبع:http://www.iranmountainmedicine.blogfa.com/
